Metody doboru ochronników słuchu opisano w normie PN-EN ISO 4869-2:2018-12 Akustyka – Ochronniki słuchu – Część 2: Szacowanie efektywnych poziomów dźwięku A pod ochronnikami słuchu. Spośród trzech proponowanych w normie sposobów doboru największą dokładnością charakteryzuje się metoda pasm oktawowych. Jest to metoda obliczeniowa, która wykorzystuje jako dane wejściowe poziomy ciśnienia akustycznego w pasmach oktawowych hałasu na stanowisku pracy oraz wartości tłumienia dźwięku w pasmach oktawowych rozpatrywanego ochronnika dźwięku.
Na podstawie danych wejściowych obliczany jest efektywny poziom dźwięku A pod rozpatrywanym ochronnikiem słuchu:
gdzie:
f(1) = 63 Hz; f(2) = 125 Hz; f(3) = 250 Hz…f(8) = 8 000 Hz,
Lp,f(k) – zmierzony na stanowisku pracy poziom ciśnienia akustycznego w oktawowym paśmie częstotliwości,
Af(k) – wartość poprawki korekcyjnej według charakterystyki ważenia A,
APVf(k)x – założony poziom tłumienia ochronnika słuchu (dla przyjętego poziomu ochrony x = 84%, obliczony jako różnica średniego tłumienia dźwięku ochronnika słuchu i odchylenia standardowego).
Metoda pasm oktawowych umożliwia określenie poziomu dźwięku występującego pod ochronnikiem słuchu, którego wartości tłumienia dźwięku wykorzystano w obliczeniach. Tym samym daje odpowiedź, czy zastosowny ochronnik słuchu gwarantuje pracownikowi właściwe zabezpieczenie przed nadmiernym hałasem.
Prawidłowo dobrane ochronniki powinny zapewnić efektywny poziom dźwięku A przy uchu pracownika w zakresie 75 dB – 80 dB.