Pomiar izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych między pomieszczeniami należy realizować wg PN-EN ISO 140-4:2000 Akustyka – Pomiar izolacyjności akustycznej w budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych – Pomiary terenowe izolacyjności od dźwięków powietrznych między pomieszczeniami1).
Pomiary terenowe izolacyjności od dźwięków powietrznych przeprowadza się w pasmach 1/3 oktawowych lub w pasmach oktawowych. Zasada pomiarów opiera się na wyznaczeniu różnicy poziomów ciśnień akustycznych wytwarzanych w dwóch pomieszczeniach (pomieszczenie nadawcze, pomieszczenie odbiorcze) przez źródło dźwięku znajdujące się w jednym z nich.
Dźwięk wytwarzany w pomieszczeniu nadawczym powinien być ustalony i powinien mieć widmo ciągłe w rozpatrywanym paśmie częstotliwości (zaleca się stosowanie szumu białego). Moc akustyczna źródła dźwięku powinna być na tyle duża, aby poziom ciśnienia akustycznego w pomieszczeniu odbiorczym był co najmniej o 10 dB większy od poziomu tła zakłóceń w każdym paśmie częstotliwości.
Poziom średniego ciśnienia akustycznego określa się, używając pojedynczego mikrofonu przestawianego z jednej pozycji do drugiej lub mikrofonu ruchomego, poruszającego się w sposób ciągły lub ruchem wahadłowym.
W pomieszczeniu odbiorczym wymagane są dodatkowe pomiary czasu pogłosu oraz poziomu tła akustycznego.
Na postawie otrzymanych wyników oblicza się odpowiedni wskaźnik oceny izolacyjności akustycznej.
1) Uwaga! Norma wycofana ze zbioru Polskich Norm. Norma jest powołana w Załączniku nr 1 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. 2022, poz. 1225), co wymusza jej stosowanie.