Izolacyjność akustyczną w prosty sposób definiuje się jako odporność przegrody na przenoszenie dźwięków powietrznych i uderzeniowych*. Przegrodą może być ściana lub strop między pomieszczeniami np. w budynku mieszkalnym. Do dźwięków powietrznych zaliczane są odgłosy bytowe (rozmowy, odtwarzana muzyka). Dźwięki uderzeniowe powstają w wyniku zwykłego użytkowania stropów (kroki, przesuwane meble, przedmioty spadające na podłogę).
W części nowych budynków zagadnienia dotyczące izolacyjności akustycznej są zaniedbywane już na etapie projektu, co przekłada się na obniżenie komfortu akustycznego użytkowników lokali. Sprawdzenie przegrody pod kątem spełnienia wymagań dotyczących izolacyjności akustycznej pozwala na ocenę prawidłowości rozwiązań przyjętych w projekcie oraz sposobu ich realizacji na etapie budowy. Oceny dokonuje się w warunkach terenowych poprzez badania izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych i/lub uderzeniowych.
W trakcie realizacji pomiarów konieczny jest dostęp do obu pomieszczeń rozdzielonych przegrodą (pomieszczenie nadawcze / pomieszczenie odbiorcze). Metoda badań wymaga zastosowania w pomieszczeniu nadawczym źródła dźwięku (głośnik lub stukacz młotkowy). Na podstawie wyników przeprowadzonych pomiarów (poziom ciśnienia akustycznego w pomieszczeniu nadawczym i odbiorczym, poziom tła akustycznego i czas pogłosu w pomieszczeniu odbiorczym) obliczany jest odpowiedni wskaźnik oceny izolacyjności akustycznej, który jest porównywany z obowiązującymi wymaganiami.
* wg J. Nurzyński, Akustyka w budownictwie, PWN, Warszawa 2018.